Kto choruje najczęściej?
Na anoreksję dziewczęta 13-18 letnie, na bulimię 22-25-latki. U kobiet wchodzących w wiek menopauzy choroba zdarza się sporadycznie.
Czy chłopcy też mają takie problemy?
Rzadko. Psycholodzy uważają, że odpowiednikiem bulimii i anoreksji jest u nich uzależnienie od siłowni oraz nadmierna dbałość o muskulaturę.
Czy osoba chora wie, że dzieje się z nią coś złego?
Bulimiczka tak, chociaż potrafi to skutecznie ukrywać. Anorektyczka nie, gdyż nie umie krytycznie na siebie spojrzeć. Uważa, że wie, co robi, a nawet jest zadowolona, że osiągnęła pełną kontrolę nad własnym ciałem. Nawet przy bardzo dużym wychudzeniu jest przekonana, że może jeszcze schudnie. Innych widzi i ocenia prawidłowo.
Na czym polega leczenie?
Na psychoterapii. Terapeuta stara się znaleźć przyczyny kłopotów chorej, a następnie nakłonienie jej do normalnego odżywiania się. Środki farmakologiczne nie odgrywają większej roli, czasem tylko w buli-mii podaje się leki antydepresyjne. Natomiast w stanach skrajnego wyniszczenia potrzebna jest pomoc internisty lub endokrynologa.
Ile przypadków udaje się wyleczy?
Ok. 50-70 proc. U reszty choroba przechodzi w stan chroniczny (?życiu nic nie grozi, ale organizm nie funkcjonuje prawidłowo). Te kobiety już zawsze będą przywiązywały ogromną wagę do tego, co jedzą.
Groźne następstwa
Po latach intensywnego odchudzania ciało odmawia posłuszeństwa. Co dziesiąta anorektyczka umiera. Anorektyczkom wypadają włosy, pęka naskórek. Towarzyszą temu: chroniczna bezsenność, uczucie zimna, zaparcia, bóle głowy. Z powodu zaburzeń w układzie hormonalnym ustaje miesiączka, nie rosną piersi. Niedobór wapnia powoduje osteoporozę. Już 30-latce grożą złamania kości. Chora ma kłopoty z koncentracją i pamięcią. Jest rozdrażniona i przygnębiona. Bulimia niesie zaburzenia rytmu serca, obrzęki, wiotczenie mięśni, zaparcia. Kwasy żołądkowe dostające się do jamy ustnej podczas wymiotów niszczą szkliwo zębów i przełyk, stałe odwadnianie organizmu prowadzi do niewydolności nerek, a rozleniwione środkami przeczyszczaj1cymi jelita przestają pracować. Bulimiczki popadają w głęboką depresję.
Na anoreksję dziewczęta 13-18 letnie, na bulimię 22-25-latki. U kobiet wchodzących w wiek menopauzy choroba zdarza się sporadycznie.
Czy chłopcy też mają takie problemy?
Rzadko. Psycholodzy uważają, że odpowiednikiem bulimii i anoreksji jest u nich uzależnienie od siłowni oraz nadmierna dbałość o muskulaturę.
Czy osoba chora wie, że dzieje się z nią coś złego?
Bulimiczka tak, chociaż potrafi to skutecznie ukrywać. Anorektyczka nie, gdyż nie umie krytycznie na siebie spojrzeć. Uważa, że wie, co robi, a nawet jest zadowolona, że osiągnęła pełną kontrolę nad własnym ciałem. Nawet przy bardzo dużym wychudzeniu jest przekonana, że może jeszcze schudnie. Innych widzi i ocenia prawidłowo.
Na czym polega leczenie?
Na psychoterapii. Terapeuta stara się znaleźć przyczyny kłopotów chorej, a następnie nakłonienie jej do normalnego odżywiania się. Środki farmakologiczne nie odgrywają większej roli, czasem tylko w buli-mii podaje się leki antydepresyjne. Natomiast w stanach skrajnego wyniszczenia potrzebna jest pomoc internisty lub endokrynologa.
Ile przypadków udaje się wyleczy?
Ok. 50-70 proc. U reszty choroba przechodzi w stan chroniczny (?życiu nic nie grozi, ale organizm nie funkcjonuje prawidłowo). Te kobiety już zawsze będą przywiązywały ogromną wagę do tego, co jedzą.
Groźne następstwa
Po latach intensywnego odchudzania ciało odmawia posłuszeństwa. Co dziesiąta anorektyczka umiera. Anorektyczkom wypadają włosy, pęka naskórek. Towarzyszą temu: chroniczna bezsenność, uczucie zimna, zaparcia, bóle głowy. Z powodu zaburzeń w układzie hormonalnym ustaje miesiączka, nie rosną piersi. Niedobór wapnia powoduje osteoporozę. Już 30-latce grożą złamania kości. Chora ma kłopoty z koncentracją i pamięcią. Jest rozdrażniona i przygnębiona. Bulimia niesie zaburzenia rytmu serca, obrzęki, wiotczenie mięśni, zaparcia. Kwasy żołądkowe dostające się do jamy ustnej podczas wymiotów niszczą szkliwo zębów i przełyk, stałe odwadnianie organizmu prowadzi do niewydolności nerek, a rozleniwione środkami przeczyszczaj1cymi jelita przestają pracować. Bulimiczki popadają w głęboką depresję.